Her ülke kendi anayasasına göre hukuk kurallarını oluşturur. Ülkeler, kendi ekonomik, politik, demografik, kültürel, coğrafi, sosyal realitelerini göz önünde bulundurarak, anayasadan başlamak üzere, hukuk kurallarını gerçekleştirirler ve bunlarla yönetilirler.
Her ülke doğal olarak kendi sınırları içerisinde kendi hukukunu uygulamak ister. Eğer, eyaletlere ya da kantonlara ayrılmış federal bir devlet söz konusu olursa, bir kısım kurallar ayrıca ülke içi bölgelere göre de farklılaşmış olur. İşte, ulusal hukuk dendiğinde her ülkenin kendi şartlarını dikkate alarak hazırladığı hukuk kuralları anlaşılır.
Dünyada hiçbir ülke, tamamen yalıtılmış, dış dünyadan tamamen kopuk olarak varlığını sürdüremez. Bu nedenle hemen her ülke, tüm insanlığın paylaştığı evrensel değerleri; örneğin hırsızlığın suç sayılması gibi maddi hukuka, kişilerin savunma hakkı ve imkânı verilmeksizin cezalandırılmaması gibi şekli hukuka ilişkin değerleri ulusal hukuk düzenlemeleri sırasında dikkate alır. Bazı uluslararası antlaşmalar ve sözleşmeler de bu ilkeleri yansıtır.
Örneğin, Uluslararası Çalışma Örgütü (UÇÖ) sözleşmelerinde İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesinde (İHAS), İnsan Hakları Evrensel Bildirgesinde evrensel hukuk ilkelerine ilişkin somut hükümler yer alır. Bunların bir bölümünü Hukukun Genel İlkeleri oluşturur. İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi (İHEB) hükümleri yanında İHAS'nin pek çok hükmü ve UÇÖ'nün birçok sözleşmesi "kamu hizmetinde süreklilik", "uygarlık ve insanlığın, ortak idealleri", "hakkın kötüye kullanılması yasağı" evrensel hukuk ilkelerini yansıtan kurallar olarak bizim iç hukukumuzda da yer almaktadırlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder