Tarihsel yorum teorisi, bir hukuk kuralının anlamının, kanun koyucunun kuralın yapılış zamanındaki iradesine bakılarak belirlenmesi gerektiğini söyler. Kanun koyucu, hukukta, hukuk kurallarının, özellikle kanunların, ama daha geniş olarak devletin çıkarmış olduğu kuralların ardında duran, irade atıf yapan soyut bir kavramdır. Bu iradenin değişikliğe ve kesintiye uğramadığı, tek bir varlık olarak her an hukuk kurallarının ardında durduğu kabul edilir. Nitekim, çok eskiden yapılmış ama şu anda da geçerli olan bir kanunla ilgili olarak kanun koyucunun amaçlarından, iradesinden vs. bahsederken kanunu bizzat koyan bir kişiden değil, şu anda da var olan kanun koyucudan bahsederiz.
Kanun koyucunun soyut değil de somut bir kavram olduğu bir yönetimde, sözgelimi krallık yönetiminde, kanun koyucunun ve iradesinin belirlenmesi kolay olacağından, onun kurala verdiği anlamı dikkate almak da anlamlı olabilir. Ancak kanunların meclis tarafından yapıldığı parlamenter sistemlerde, kanun koyucunun belirlenmesi mümkün değildir.
Tarihsel yorum teorisi, kanun koyucunun iradesinden bahsederken, kuralın yapıldığı dönemde, kural yapma faaliyetine katılanların ve o dönemki anlayışın dikkate alınması gerektiğini söyler. Başka bir ifadeyle bu teori, kuralların konuluş amacına gönderme yapar. Bu iradenin ve amacın belirlenmesi, özellikle uzun süreden beri yürürlükte bulunan kurallar açısından tarihsel bir araştırmayı gerektirir. Bu çerçevede anlamı hakkında şüpheye düşülen kuralın yapılması sırasında, söz gelimi kanun yapılması sırasında meclisteki süreçte komisyonlarda yapılan tartışmalar, ortaya koyulan görüşler, hazırlanan raporlar, meclis görüşmeleri sırasında milletvekillerinin kanunun leh ve aleyhindeki görüşleri sırasında kanuna verdikleri anlam, kurala verilecek anlamı belirlemektedir.
KAYNAK: www.puuny.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder